O Χρήστος Ν. Θεοφιλης σε διάλογο με τον ζωγράφο Στέφανο Δασκαλακη

     ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ  Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΦΕΛΗ , ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ .ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ. Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΜΗΧΑΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ …

  

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΘΙΓΕΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ , ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΟ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΟ ΟΤΑΝ Η ΄΄ΠΑΡΑΔΟΣΗ΄΄ ΝΟΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ .

  

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ  Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ , ΔΕΝ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΣΥΝΤΑΓΩΝ , ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΓΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΘΕΙ ΣΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΒΑΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ. ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑ …

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ , Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΜΟΝΑΧΙΚΗ. ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΛΙΓΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ , ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ [ΟΠΩΣ ΤΗΣ DIANE ARBUS Η ΤΟΥ AUGUST SANDER] ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ , ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΣΧΕΔΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ , ΚΑΘΩΣ ΤΕΛΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΗΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΣΗ.

ΌΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΔΡΟΜΟ , ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΤΡΑΓΙΚΟ . ΒΡΙΣΚΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ .

ΑΛΛΑ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΕ ΜΑΣ , ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ , ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ , ΜΙΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ .ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΙΣΧΥΡΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΔΕΚΤΑ .

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ  ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ , Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΗ , Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ , Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕΙΣ , ΤΟΥ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΙΣ ΤΗΝ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑΣ , ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ . ΤΟ ΦΟΝΤΟ ΚΑΙ Η ΦΙΓΟΥΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ . ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΔΕΝ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ . ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΞΙΔΑΝΙΚΕΥΕΤΑΙ . ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΣΑΣ ΜΕΣΑ, Η ΓΡΑΦΗ – ΠΙΝΕΛΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΑΣ ΣΚΕΨΗ . ΤΟ ΚΟΝΤΡΑΣΤΟ ΤΟΥ ΄΄ΑΜΠΑΤΜΑΝ΄΄ ΚΑΙ ΤΟΥ ΄΄ΓΚΛΑΣΣΙ ΄΄ Η ΕΝΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΚΟΥΡΩΝ , ΟΙ ΤΟΝΟΙ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ ΛΑΜΠΕΡΟΙ , ΟΙ ΜΙΣΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥΣ . ΌΛΑ ΣΥΝΑΔΟΥΝ ΣΤΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΣΑΣ ΑΙΣΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ . ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΣ …

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΛΛΑ Η ΔΙΑΨΕΥΣΗ ΤΟΥ. ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Σ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ. ΤΟ ΕΡΓΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ . ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ . ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΑΣ . Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ ΑΛΛΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ ΕΞ’ ΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ .

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΜΕ ΚΑΘΑΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ. ΌΜΩΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΛΙΓΕΣ ΑΠ’ ΑΥΤΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ. ΊΣΩΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ . ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΕΙ.

ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΝΟΙΩΘΩ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ : ΦΡΥΔΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΟΥ ΔΑΦΝΙΟΥ . ΔΕΡΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΜΠΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ ΤΟΥ ΡΑΦΑΗΛ Η ΤΟΥ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ ΜΠΑΛΤΑΣΑΡ ΚΑΣΤΙΛΙΟΝΕ .

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ , ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ Η ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΩΜΑΤΩΝ. ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΘΑΜΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΖΩΝΤΑΝΑ . Ο, ΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΣΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΥ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΚΑΝΩ, ΟΣΟ ΚΙ’ ΄ΑΝ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΣΕ ΣΥΧΝΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΑΡΙΘΜΟ ΕΡΓΩΝ.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο Στέφανος Δασκαλάκης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1952. Από το 1970 έως το 1974 σπούδασε ζωγραφική με δάσκαλο το Γ. Μαυροΐδη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Στη συνέχεια μεταβαίνει στη Γαλλία, όπου παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής αρχικά στη Λυών, ενώ από το 1978 έως το 1981 σπουδάζει ζωγραφική στο εργαστήριο του L. Cremonini στην École des Beaux-Arts του Παρισιού. Το 1982 επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου εγκαθίσταται στην Αθήνα. Μαζί με τους καλλιτέχνες Ειρ. Ηλιοπούλου, Γ. Ρόρρη, Εδ. Σακαγιάν και Μ. Φιλοπούλου σχηματίζουν μια άτυπη ομάδα «επιστροφής στη ζωγραφικότητα». Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών. Έχει παρουσιάσει το έργο του τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές εκθέσεις. Η πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1982 στη Γκαλερί «Συλλογή», ενώ η πρώτη του συμμετοχή σε ομαδική έκθεση είναι το 1975 στην «Πανελλήνια Έκθεση». Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας, ανάμεσα τους η Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας κ.α.